เพื่อเป็นการสนับสนุนแนวทางการพัฒนาที่ยั่งยืน องค์กรควรพิจารณาขยายขอบเขตความรับผิดชอบ โดยพิจารณาให้ครอบคลุมการลดผลกระทบจากการดำเนินงานตลอดทั้งห่วงโซ่คุณค่า โดยใช้แนวทางการประเมินรอยเท้าน้ำ (Water Footprint) หรือนำหลักเศรษฐกิจหมุนเวียน (Circular Economy) ซี่งเป็นกรอบแนวทางการใช้ทรัพยากรให้มีประสิทธิภาพสูงสุด มาประยุกต์ใช้ในรูปแบบการจัดการน้ำแบบหมุนเวียน (Circular water management)
ถึงเวลาแล้วหรือยังที่ทุกองค์กรจะเข้ามามีส่วนร่วมในการแก้ไขปัญหาการขาดแคลนน้ำด้วยการนำเครื่องมือจัดการองค์กรตามแนวทางสากลอย่างมาตรฐานระบบการจัดการน้ำอย่างมีประสิทธิภาพมาประยุกต์ใช้ การเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่เกิดจากจุดเล็กๆ เสมอ ท่านสามารถเริ่มต้นจากองค์กรของตนเอง และเป็นแบบอย่างให้องค์กรอื่นซึ่งจะทำให้เกิดการขยายไปสู่วงกว้างขึ้นจนะกระทั่งเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่และยั่งยืนต่อไป
วันน้ำโลกตรงกับวันที่ 22 มีนาคมของทุกปี และวันน้ำโลกในปีนี้ องค์การสหประชาชาติได้ให้ความสำคัญกับเรื่องของน้ำกับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ ซึ่งทั้งสองอย่างนี้มีความเชื่อมโยงกันอย่างใกล้ชิด หากทั่วโลกมีการใช้น้ำอย่างมีประสิทธิภาพก็จะช่วยลดก๊าซเรือนกระจกลงได้
ปัจจุบัน สถานการณ์วิกฤตน้ำทั่วโลกส่งผลให้บางประเทศมีน้ำใช้ลดลง ไม่สามารถเข้าถึงน้ำสะอาดได้ หรือประสบปัญหามลพิษทางน้ำหรือแหล่งน้ำเสีย ภาครัฐและภาคเอกชนรวมทั้งองค์กรต่าง ๆ ทั่วโลกจึงปรับตัวและเตรียมรับมือกับปัญหาดังกล่าว โดยนำวิธีการบริหารจัดการน้ำเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของการดำเนินงานในองค์กร เพื่อให้องค์กรอยู่รอดได้เมื่อเผชิญกับภาวะวิกฤตน้ำ
เพื่อสนับสนุนให้องค์กรต่างๆ ร่วมกันแก้ไขสถานการณ์ภัยแล้งที่เกิดขึ้นในขณะนี้รวมทั้งมีส่วนร่วมในการสนับสนุน SDG 6 ผู้เขียนจึงขอนำเสนอแนวทางการรายงานข้อมูลความยั่งยืนขององค์กรด้านน้ำ หนึ่งในตัวชี้วัดผลการดำเนินงานด้านสิ่งแวดล้อม ตามมาตรฐานการจัดทำรายงาน Global Reporting Initiative (GRI) ที่ได้รับการออกแบบมาเพื่อช่วยให้องค์กรเข้าใจผลกระทบที่เกี่ยวข้องกับน้ำ ภาพรวมการใช้น้ำขององค์กร และวิธีการบริหารจัดการน้ำ
การจัดการน้ำอย่างยั่งยืน เป็นการบริหารจัดการที่เน้นให้ทุกภาคส่วนตระหนักถึงความสำคัญของน้ำและใช้น้ำอย่างรู้คุณค่า มีความสมดุลทั้งปริมาณและคุณภาพเพื่อรักษาดุลยภาพทางธรรมชาติของน้ำเอาไว้ เพื่อให้มีทรัพยากรน้ำมีสำหรับใช้อย่างเพียงพอและทั่วถึง เกิดประสิทธิภาพสูงสุด แต่ทั้งนี้ การที่จะบรรลุถึงการจัดการน้ำอย่างยั่งยืน จำเป็นต้องอาศัยความร่วมมือจากทุกภาคส่วน ทั้งภาครัฐและภาคเอกชน ซึ่งรวมถึงภาคอุตสาหกรรม การเกษตร และประชาชนทั่วไปด้วย
สืบเนื่องจากทรัพยากรน้ำของโลกกำลังเป็นประเด็นปัญหาต่าง ๆ มากมายในสถานการณ์ปัจจุบันที่อาจส่งผลกระทบต่อการเติบโตและพัฒนาประเทศในอนาคต ประเทศต่าง ๆ จึงไม่สามารถปฏิเสธการปรับตัวเพื่อรับมือกับวิกฤตการที่เกี่ยวข้องกับน้ำได้ สำหรับบทความฉบับนี้เรียบเรียงจากกรณีตัวอย่างโมเดลการบริหารจัดการน้ำระดับประเทศจากต่างประเทศซึ่งสามารถตอบสนองและแก้ไขปัญหาการขาดแคลนน้ำของประเทศเหล่านั้นได้อย่างมีประสิทธิผล
ดังนั้น เมื่อพิจารณาในบริบทของประเทศไทยโดยรวมแล้ว การบริหารจัดการน้ำอย่างมีประสิทธิภาพจึงมีความจำเป็นอย่างยิ่ง โดยต้องมีการดำเนินการตามหลักการบริหารจัดการน้ำเพื่อป้องกันวิกฤตการขาดแคลนน้ำอุปโภค บริโภคทั้งในภาคเกษตรกรรมและภาคอุตสาหกรรม ซึ่งสอดคล้องกับเป้าหมายที่ 6 การพัฒนาอย่างยั่งยืนการรณรงค์เพื่อความยั่งยืนขององค์การสหประชาชาติ (Sustainable Development Goals: SDGs)
ปัจจุบัน สถานการณ์น้ำของประเทศในภาพรวม พบว่าปริมาณน้ำในแหล่งเก็บน้ำต่าง ๆ ยังคงเพียงพอกับปริมาณความต้องการใช้น้ำ ซึ่งแหล่งที่มาของ “น้ำต้นทุน” ของประเทศไทยมาจากปริมาณน้ำฝนและแหล่งเก็บกัก ต่าง ๆ ที่มีการพัฒนาและจัดเก็บในช่วงที่ผ่านมา โดยขณะนี้มีน้ำต้นทุนสำหรับใช้การได้จากทุกแหล่งน้ำรวม 29,102 ล้านลูกบาศก์เมตร ในขณะที่ความต้องการใช้น้ำมีเพียง 8,719 ล้านลูกบาศก์เมตร
เพื่อให้สามารถผลิตแหล่งอาหารและสนับสนุนประชากรที่กำลังเติบโตของโลกได้อย่างเพียงพอ เศรษฐกิจโลกของเราจำเป็นต้องเติบโตอย่างต่อเนื่อง “น้ำ” จึงมีความสำคัญต่อการเติบโตในอนาคต ขณะเดียวกัน น้ำก็สามารถเป็นข้อจำกัดและเป็นอุปสรรคต่อการเติบโตได้เช่นเดียวกัน ประชากรโลกกว่า 2.5 พันล้านคน และผลิตภัณฑ์จากธัญพืชเกือบ 40% รวมทั้งเศรษฐกิจโลกเกือบ 1 ใน 4 ในปัจจุบันมีความเสี่ยงอันมาเนื่องจากการใช้น้ำที่ไม่ยั่งยืน การดำเนินงานขององค์กรต่างๆ รวมถึงนักลงทุนจึงต้องคำนึงถึงแหล่งน้ำมากขึ้นในการตัดสินใจประกอบกิจการในพื้นที่ที่ขาดแคลนน้ำที่จะต้องเผชิญหน้ากับความเสี่ยงในเรื่องนี้อย่างแน่นอน
RSS FEED
Twitter
Facebook
LinkedIn
Youtube
ความเห็นล่าสุด