การพัฒนาด้านพลังงานของโลกมีความก้าวหน้าและทันต่อเทคโนโลยีที่เปลี่ยนแปลงไป ทำให้มีการใช้พลังงานที่ประหยัด สะอาด และมีประสิทธิภาพมากขึ้น ซึ่งองค์กรชั้นนำทั่วโลกทั้งภาครัฐและภาคเอกชนมีแนวโน้มในการใช้พลังงานหมุนเวียนในสัดส่วนที่เพิ่มขึ้นเพื่อส่งเสริมให้โลกของเราบรรลุเป้าหมายการพัฒนาอย่างยั่งยืนภายในปี 2573 ต่อไป
การพัฒนาด้านพลังงานของโลกมีความก้าวหน้าและทันต่อเทคโนโลยีที่เปลี่ยนแปลงไป ทำให้มีการใช้พลังงานที่ประหยัด สะอาด และมีประสิทธิภาพมากขึ้น ซึ่งองค์กรชั้นนำทั่วโลกทั้งภาครัฐและภาคเอกชนมีแนวโน้มในการใช้พลังงานหมุนเวียนในสัดส่วนที่เพิ่มขึ้นเพื่อส่งเสริมให้โลกของเราบรรลุเป้าหมายการพัฒนาอย่างยั่งยืนภายในปี 2573 ต่อไป
สืบเนื่องจากทรัพยากรน้ำของโลกกำลังเป็นประเด็นปัญหาต่าง ๆ มากมายในสถานการณ์ปัจจุบันที่อาจส่งผลกระทบต่อการเติบโตและพัฒนาประเทศในอนาคต ประเทศต่าง ๆ จึงไม่สามารถปฏิเสธการปรับตัวเพื่อรับมือกับวิกฤตการที่เกี่ยวข้องกับน้ำได้ สำหรับบทความฉบับนี้เรียบเรียงจากกรณีตัวอย่างโมเดลการบริหารจัดการน้ำระดับประเทศจากต่างประเทศซึ่งสามารถตอบสนองและแก้ไขปัญหาการขาดแคลนน้ำของประเทศเหล่านั้นได้อย่างมีประสิทธิผล
ดังนั้น เมื่อพิจารณาในบริบทของประเทศไทยโดยรวมแล้ว การบริหารจัดการน้ำอย่างมีประสิทธิภาพจึงมีความจำเป็นอย่างยิ่ง โดยต้องมีการดำเนินการตามหลักการบริหารจัดการน้ำเพื่อป้องกันวิกฤตการขาดแคลนน้ำอุปโภค บริโภคทั้งในภาคเกษตรกรรมและภาคอุตสาหกรรม ซึ่งสอดคล้องกับเป้าหมายที่ 6 การพัฒนาอย่างยั่งยืนการรณรงค์เพื่อความยั่งยืนขององค์การสหประชาชาติ (Sustainable Development Goals: SDGs)
มาตรฐาน ISO 21416 และ ISO 21417 ได้รับการพัฒนาโดยคณะกรรมการวิชาการ ISO/TC 228, Tourism and related services โดยมีเลขานุการคือ UNE ซึ่งเป็นสถาบันมาตรฐานแห่งชาติของประเทศสเปน ร่วมกับ INNORPI ซึ่งเป็นสถาบันมาตรฐานแห่งชาติของประเทศตูนีเซีย
องค์การสหประชาชาติให้ข้อมูลการวิเคราะห์ล่าสุดว่าถ้าทั่วโลกลงมือปฏิบัติการเดี๋ยวนี้ เราจะลดการปลดปล่อยก๊าซคาร์บอนลงได้ภายใน 12 ปี และโชคดีที่ทั่วโลกต่างให้ความร่วมมือในการทำตามข้อตกลงปารีสแล้ว ดังนั้น สิ่งที่ต้องทำต่อไปคือทุกภาคส่วนจะต้องจริงจังกับการลงมือปฏิบัติการแก้ไขปัญหาสภาพภูมิอากาศตั้งแต่บัดนี้ ซึ่งเลขาธิการองค์การสหประชาชาติได้เชิญชวนผู้นำทั่วโลกให้มาร่วมประชุมสุดยอดในชื่อ UN Climate Action Summit 2019 ที่เมืองนิวยอร์ก ในเดือนกันยายน 2562 โดยคาดว่าจะสามารถวางแผนงานที่รัดกุมและสามารถทำได้จริงด้วยการสนับสนุนให้ประเทศต่างๆ มีส่วนร่วมอย่างจริงจังภายในปีหน้าไปพร้อมๆ กับการลดการปลดปล่อยก๊าซเรือนกระจกลง 45% ภายใน 10 ปีข้างหน้าและลดลงได้อย่างสิ้นเชิง (0%) ภายในปี 2593 (ค.ศ.2050)
ปัจจุบัน สถานการณ์น้ำของประเทศในภาพรวม พบว่าปริมาณน้ำในแหล่งเก็บน้ำต่าง ๆ ยังคงเพียงพอกับปริมาณความต้องการใช้น้ำ ซึ่งแหล่งที่มาของ “น้ำต้นทุน” ของประเทศไทยมาจากปริมาณน้ำฝนและแหล่งเก็บกัก ต่าง ๆ ที่มีการพัฒนาและจัดเก็บในช่วงที่ผ่านมา โดยขณะนี้มีน้ำต้นทุนสำหรับใช้การได้จากทุกแหล่งน้ำรวม 29,102 ล้านลูกบาศก์เมตร ในขณะที่ความต้องการใช้น้ำมีเพียง 8,719 ล้านลูกบาศก์เมตร
เมืองใหญ่อย่างกรุงเทพมหานครและเมืองต่างๆ ทั่วโลกต่างมีการขยายตัวเพิ่มมากขึ้น และมีแรงกดดันด้านทรัพยากรและโครงสร้างพื้นฐานเพิ่มมากขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเช่นกัน ด้วยเหตุนี้ องค์การสหประชาชาติจึงให้ความสำคัญกับมาตรฐานใหม่เกี่ยวกับความยืดหยุ่นของเมืองซึ่งหมายความว่าจะต้องปรับตัวให้ทันกับสภาพการณ์ต่างๆ ที่มีการเปลี่ยนแปลงไปให้ได้
อนาคตโลกของเราขึ้นอยู่กับความพยายามในการจำกัดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกและการจัดการปัจจัยต่างๆ ที่ส่งผลกระทบต่อการเกิดก๊าซเรือนกระจก ซึ่งมาตรฐานสากลที่กล่าวมาข้างต้นจะช่วยให้องค์กรสามารถจัดลำดับความสำคัญและพัฒนาการปรับตัวให้เข้ากับความท้าทายด้านปัญหาการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศได้ จึงนับว่าเป็นการพลิกวิกฤตโลกร้อนให้เป็นโอกาสทางธุรกิจได้เป็นอย่างดี
เพื่อให้สามารถผลิตแหล่งอาหารและสนับสนุนประชากรที่กำลังเติบโตของโลกได้อย่างเพียงพอ เศรษฐกิจโลกของเราจำเป็นต้องเติบโตอย่างต่อเนื่อง “น้ำ” จึงมีความสำคัญต่อการเติบโตในอนาคต ขณะเดียวกัน น้ำก็สามารถเป็นข้อจำกัดและเป็นอุปสรรคต่อการเติบโตได้เช่นเดียวกัน ประชากรโลกกว่า 2.5 พันล้านคน และผลิตภัณฑ์จากธัญพืชเกือบ 40% รวมทั้งเศรษฐกิจโลกเกือบ 1 ใน 4 ในปัจจุบันมีความเสี่ยงอันมาเนื่องจากการใช้น้ำที่ไม่ยั่งยืน การดำเนินงานขององค์กรต่างๆ รวมถึงนักลงทุนจึงต้องคำนึงถึงแหล่งน้ำมากขึ้นในการตัดสินใจประกอบกิจการในพื้นที่ที่ขาดแคลนน้ำที่จะต้องเผชิญหน้ากับความเสี่ยงในเรื่องนี้อย่างแน่นอน
RSS FEED
Twitter
Facebook
LinkedIn
Youtube
Recent Comments