บทความเรื่อง “ลีนและนวัตกรรมที่ยั่งยืนกับการเรียนรู้” ตอนที่ 1 และ ตอนที่ 2 ได้นำเสนอเรื่องของการพัฒนาแบบลีนและความสำคัญของกระบวนการเรียนรู้ซึ่ง “คน” ถือเป็นปัจจัยหลักของการพัฒนา โดยในการพัฒนาผลิตภัณฑ์ใหม่นั้น ลีนเป็นเรื่องเกี่ยวกับการพัฒนาทักษะนักพัฒนาด้วยการฝึกอบรมทางวิชาการและส่งมอบผลิตภัณฑ์และบริการที่ดีขึ้น ด้วยการสร้างนักพัฒนาให้บรรลุความเชี่ยวชาญส่วนบุคคลเพื่อผลิตภัณฑ์และบริการที่ดีขึ้น และองค์กรสามารถส่งเสริมความเชี่ยวชาญส่วนบุคคลได้โดยการถามคำถามซ้ำๆ 3 คำถามพื้นฐาน คือ 1) เราต้องการที่จะเรียนรู้อะไรเกี่ยวกับลูกค้า ผลิตภัณฑ์และกระบวนการผลิตของเราเพื่อที่จะออกแบบผลิตภัณฑ์ให้ดีขึ้น 2) เราเรียนรู้สิ่งต่างๆ เหล่านั้นได้อย่างไร 3) โครงสร้างองค์กรและงานประจำแบบไหนที่จะส่งเสริมการเรียนรู้ได้ดีที่สุด

สำหรับบทความในตอนจบนี้จะกล่าวถึงรายละเอียดของข้อ 3 กล่าวคือ ความสามารถในการพัฒนาผลิตภัณฑ์ใหม่ขึ้นอยู่กับการเรียนรู้ และกระบวนการที่ดีที่สุดก็คือการกระตุ้นให้เกิดการทำงานเป็นทีมและการเรียนรู้มากกว่าการสั่งการตามรายละเอียดของผังงาน ซึ่งประกอบด้วยขั้นตอนที่เหลื่อมกันอยู่ 5 ระยะดังต่อไปนี้

ระยะที่ 1 แนวคิดเริ่มแรกซึ่งเจ้าของโครงการหรือทีมหลักระบุการนำเสนอคุณค่าและมุมมองที่ยืดหยุ่นหรือที่กำหนดไว้ของผลิตภัณฑ์ที่มี
รายละเอียด

ระยะที่ 2 การออกแบบในตอนแรกเริ่ม หรือการศึกษา เป็นขั้นตอนซึ่งมีการค้นพบหลักการยืดหยุ่นที่สำคัญเพื่อแก้ไขปัญหาที่มีทางเลือกและแผนกงานที่มีหน้าที่ต้องทำการค้นหาข้อตกลงของวิธีการที่จะได้แนวคิดที่ต้องการในระดับลึกลงไปของระบบ

ระยะที่ 3 การออกแบบรายละเอียดที่มีพื้นฐานอยู่บนการนำมาตรฐานไปใช้

ระยะที่ 4 ก่อนการผลิตในการเตรียมวิธีจัดระเบียบระบบการผลิตและซัพพลายเชนเพื่อทำการผลิตผลิตภัณฑ์ใหม่

ระยะที่ 5 การทำเครื่องมือและโปรโตไทป์ที่เกี่ยวข้องกับการมีปฏิสัมพันธ์กับซัพพลายเออร์

ระยะที่แตกต่างกันดังกล่าวสะท้อนถึงธรรมชาติที่มีการสร้างสรรค์อย่างต่อเนื่องของการพัฒนาผลิตภัณฑ์ เพราะขั้นตอนเหล่านั้นขึ้นอยู่กับการเรียนรู้ ซึ่งสิ่งที่จำเป็นในขั้นต่อไปขึ้นอยู่กับสิ่งที่ได้เรียนรู้จากกิจกรรมในปัจจุบันที่มีการวางแผนโครงการรายละเอียดอย่างมาก ยกตัวอย่างเช่น

ในระยะแรก มีการเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับลูกค้าเพื่อประเมินความต้องการของลูกค้าและการเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องทางเทคโนโลยีเพื่อที่จะเข้าใจข้อจำกัดและความสามารถของการแก้ปัญหาที่มีอยู่ นักพัฒนาเมื่อมีการเรียนรู้ ก็จะสามารถสร้างแนวคิดผลิตภัณฑ์เพื่อแบ่งปันความรู้กับกลุ่มผู้เชี่ยวชาญ และเมื่อมีการอภิปรายร่วมกัน ทีมก็จะตัดสินใจเกี่ยวกับแง่มุมของแนวคิดที่จะมีความสอดคล้องกับมาตรฐาน (ซึ่งอาจจำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงแนวคิดแรกเริ่ม) และในขอบข่ายซึ่งยืดหยุ่นได้ (ซึ่งผลิตภัณฑ์อาจจะจำเป็นต้องก้าวไปไกลกว่ามาตรฐานที่มีอยู่ ซึ่งจำเป็นต้องมีนวัตกรรม) ดังนั้น ระยะแรกจึงเป็นการสรุปด้วยแนวคิดผลิตภัณฑ์ที่มีการระบุขอบข่ายอย่างชัดเจนในเวลาที่กำหนดและด้วยแผนงานทรัพยากรข้ามฝ่ายงานซึ่งต้องเห็นชอบร่วมกันในการสนับสนุนแนวคิด เช่น ที่โตโยต้า การอนุมัติแนวคิดอยู่ในระดับของคณะกรรมการบริษัท

ในระยะที่สอง เป็นระยะที่ทำการศึกษา เน้นไปที่มุมมองของผลิตภัณฑ์ที่ยืดหยุ่น แนวคิดคือการพิจารณาทางเลือกหลายทางสำหรับระบบย่อยในการทดสอบและกำจัดจุดอ่อนของแนวคิด และทำให้มั่นใจถึงความเข้ากับได้ของระบบย่อยที่สวมต่อกันและด้วยสมรรถะการผลิตก่อนที่จะลงลึกไปถึงการแก้ไขปัญหาตามโจทย์ที่ให้มา กระบวนการยังคงมีต่อเนื่องจนกระทั่งการออกแบบมาบรรจบกันที่การแก้ไขปัญหาซึ่งมาจากการทำงานที่เกี่ยวข้องทุกมุมมอง ตัวอย่างเช่น แนวคิดรถใหม่อาจจะมีพื้นฐานอยู่บนจำนวนการลดน้ำหนักในขณะเดียวกันก็มีระดับแรงบิดที่สูง เพื่อการถือพวงมาลัยที่ดีขึ้น และมาตรฐานใหม่สำหรับการปกป้องคนเดินเท้า เป็นต้น

วิศวกรรมการผลิตและนักออกแบบชิ้นส่วนที่อินเตอร์เฟสกันเพื่อสมรรถนะของระบบที่มีอยู่จะมีการทบทวนทางเลือกหลายๆ ทาง ทางเลือกที่ตอบสนองระบบมาตรฐานและข้อจำกัดได้ดีที่สุดจะได้รับการคัดเลือกเพื่อดำเนินงานต่อไป

การสร้างในระยะการศึกษานี้จำเป็นต้องติดตามข้อมูลอย่างน้อยที่จำเป็นต้องมีเพื่อหักล้างแนวคิดเดิมและออกมาจากการเลียนแบบผลิตภัณฑ์และการออกแบบในรายละเอียดจนกว่าจะเกิดทางเลือกที่เป็นไปได้สุดท้าย การพัฒนาการออกแบบในรายละเอียดเร็วเกินไปอาจเป็นความสูญเสีย (หากได้รับข้อมูลที่จำเป็นมาจากร่างแรก) ทีมที่พัฒนาการแบบลีนจะกำจัดความสี่ยงด้วยการมีแนวทางแก้ไขปัญหาที่สำรองไว้เพื่อพร้อมที่จะก้าวไปหากแนวคิดใหม่ไม่เกิดขึ้น ดังนั้น การมีความเข้าใจที่ลึกซึ้งสามารถทำให้ทีมมีการตัดสินใจที่ดี ระยะที่สองนี้รวมถึงแผนโครงสร้างที่เป็นจริงของแต่ละระบบย่อยและองค์ประกอบหลักพร้อมด้วยมาตรฐานที่จำเป็นสำหรับการออกแบบใหม่ที่จะรับไปใช้งาน

ถ้าระยะที่ 1 และ 2 ได้รับการจัดสรรทรัพยากรอย่างเหมาะสมแล้ว ระยะต่อมาก็จะดำเนินไปได้อย่างราบรื่น และไม่มีการทำงานซ้ำซ้อนอีก เนื่องจากทีมได้ใช้มาตรฐานในการออกแบบที่รัดกุมและสามารถกำจัดสิ่งที่ไม่รู้ออกไป หากระยะที่ 1 และ 2 สามารถทำได้ชัดเจนและมีความแน่นอนอยู่มาก ระยะที่ 3 – 5 ก็มักจะไม่มีปัญหา

นอกเหนือจากกระบวนการพัฒนา โครงสร้างองค์กรควรจะต้องสนับสนุนกระบวนการเรียนรู้ของนักพัฒนาด้วย วิศวกรหัวหน้ามีความรับผิดชอบต่อความสำเร็จของตลาดและต้องมีการตัดสินใจทางเทคนิคในขั้นสุดท้าย (ต้องเลือกว่าจะใส่อะไรลงในผลิตภัณฑ์หรือกำจัดอะไรออกไป)

“คน” ที่ยิ่งใหญ่ สามารถสร้าง “ผลิตภัณฑ์” ที่ยิ่งใหญ่ได้ เป้าหมายของการพัฒนาผลิตภัณฑ์แบบลีนคือการทำให้นักพัฒนามีความก้าวหน้า สามารถเพิ่มความรู้และความสามารถในการแก้ไขปัญหาและริเริ่มการแก้ไขปัญหาใหม่ๆ ได้ “คน” เท่านั้นที่จะสร้างองค์ความรู้ที่จำเป็นในการสร้างนวัตกรรม หากทำเช่นนี้ได้ องค์กรของเราก็จะสามารถเอาชนะเรื่องที่สำคัญทั้งสามเรื่องนี้ได้ คือ นวัตกรรมที่เพิ่มขึ้น การเข้าสู่ตลาดด้วยเวลาที่รวดเร็วขึ้น และการลดค่าใช้จ่าย

การเรียนรู้จึงนับว่าสิ่งสำคัญของการพัฒนาแบบลีนและการสร้างนวัตกรรม วันนี้ องค์กรของเราพร้อมที่จะเรียนรู้เพื่อการเติบโตที่ยั่งยืนแล้วหรือยัง?

ที่มา: 1. http://sloanreview.mit.edu/article/why-learning-is-central-to-sustained-innovation/?use_credit=db20613d4556a700b9a55120254dfa1b
2. http://techno.kpru.ac.th/logistics/index.php/e-learning/13-e-learning/16-4?showall=1&limitstart

Related posts

• มือถือไฮเทคติดโฮโลแกรม
• 9 เหตุผลที่ทำให้การสื่อสารด้านการพัฒนาอย่างยั่งยืนล้มเหลว
• คิดใหม่ ทำใหม่ สร้างผู้นำ
• ปฏิบัติการ 5 ขั้นตอนสำหรับผู้นำในยุคแห่งความไม่แน่นอน
• แบล็คสวอนกับไวรัสเปลี่ยนโลก

Tags: lean, lean management, Management Strategy, Strategic Management